Menigeen heeft zich wel eens afgevraagd waarom hij een probleem heeft met een situatie die voor een ander geen probleem vormt.

Of zelfs door de ander wordt gezien als een leuke uitdaging.

Met een aantal situaties valt goed te leven en sommige omstandigheden veranderen vanzelf. Andere situaties worden opgelost door deze alsnog met wat nuchterheid te kunnen bekijken.

En soms helpt een aspirientje.

Je worstelt ook wel eens zaken, die van geen wijken lijken te weten en telkens weer opspelen. Niets ernstigs, maar op een of andere manier blijft jouw onrust.

Je besluit op enig moment daar wat aan te doen. Dat betekent hard werken om boven je probleem te kunnen gaan staan. Soms met bloed zweet en tranen. Je past je gedrag nog wat aan al dan niet met ondersteuning van hulpmiddelen, geleende levenswijsheid of ezelsbruggetjes en creëert zo een veilig ogende balustrade tussen jou en die diepte waar jouw probleem ligt. Enorme opluchting en bevrijding vallen je ten deel als je er uiteindelijk afstand van lijkt te kunnen nemen.

Prachtig overzicht en uitzicht, maar dan besef je dat dit plaatje toch niet helemaal lekker voelt. Je hebt wel afstand van je probleem, maar het blijft je toch bezig houden.

De onrust blijft, omdat je niet echt bij de onderliggende oorzaak van het probleem bent geweest. Je hebt slechts een soort gedragsmatig beheersbare afstand verkregen en misschien juist daardoor niet de bij jou passende weg gezien, die je had moeten bewandelen om met je probleem in meer stabiele balans te komen. Je hebt doorzicht en inzicht in jezelf in balans met jouw omgeving nodig. Je kunt niet altijd ongestraft afstand nemen van de omgeving waar ook de onderliggende oorzaak van het probleem ligt.

Vakantie

We zijn in augustus een weekje in Oostenrijk geweest met onze hond Dumas. Met de lift omhoog naar 3000 meter. Prachtig uitzicht. Als je daar boven bent, is eigenlijk je dagelijkse leven letterlijk ook uit-zicht. En zolang het mooi weer blijft, kan er niets mankeren aan ons uitzicht. Toch?

We hadden besloten naar beneden te wandelen. Dat bleek zo’n 10 kilometer afdalen om een hoogteverschil van 1700 meter te overbruggen. Misschien niet veel voor geoefende bergwandelaars, maar voor ons betekende dit de volgende dag, dat onze benen twee dagen lang ieder hoogteverschil weigerden te overbruggen.

Te veel op het uitzicht gelet - wat meer inzicht in ons eigen kunnen was beter geweest!

En Dumas? Zij bleef de dagen na onze tocht gewoon onvermoeibaar rennen en kwispelen met haar staart.

Bij haar was uitzicht en inzicht blijkbaar wel in balans.